Karin Hendrika Maria Kuipers werd op 18 juli 1972 in Zwolle geboren. Ze groeide achtereenvolgens op in Oldebroek, Elburg, Dalfsen en Nijverdal. In Dalfsen waren haar vader en twee broers lid van de voetbalclub en moeder en de twee zussen van de plaatselijke handbalclub. De sportfamilie Kuipers, waarvan Karin de jongste is, leefde in de sporthal. Karin zat er op de lagere school De Smidshof en zomers was ze de hele dag met haar vriendinnen te vinden in het buitenbad. Ze volgde de Mavo in Nijverdal op college Noetsele en de meao in Raalte. Hoewel ze aanvankelijk van plan was een sportopleiding te doen, besloot ze na de meao-opleiding te kiezen voor een baan en voor waterpoloën bij Het Ravijn, de bekende zwem- & waterpolovereniging in Nijverdal.

Joop Aal was haar eerste trainer. Hij haalde Karin Kuipers over om te gaan poloën. Hij zag haar zwemmen en een balletje gooien en zag haar talent. Aal was bij Het Ravijn de spin in het web. Voor de sport had hij alles over. Hij is in 1993 overleden aan kanker, maar veel leden van het Ravijn zijn hem nog steeds niet vergeten. Ook van andere trainers leerden Karin en haar teamgenotes veel. Gert Tijhof was sterk in mentaal opzicht. Hij zweepte de meiden op tot goede prestaties, ze gingen voor hem door het vuur. Martin van Rhee was de eerste trainer die Karin en haar medespeelsters door zijn ervaring als hoofdklasse-speler een goede tactische en technische training gaf. Marcel ter Balts leerde hen als team te spelen, bracht systeem in het spel en Wyco de Vries ging daarmee door en bracht zijn internationale ervaring in. Jan Mensink, een soort waterpolo-goeroe in Nederland, was een sterke trainer op alle fronten maar ook vooral op tactisch gebied.

Zo werd Karin Kuipers een topper, zoals Nederland er weinig gekend heeft. Waterpolo paste bij haar. 'Ik ben een waterrat en hou van teamsport. Individuele sport is niets voor mij, ik kan niet lang met mezelf bezig zijn. Ik zwom wel eens baantjes, maar moest dan meteen een bal. Waterpolo is altijd duels, actie, klein veld, bezig zijn met bal en tegenstander, veel techniek en tactiek. Waterpolo biedt alles, een voetballer bijvoorbeeld doet soms een half uur niks. Dat kent een waterpoloër niet', zei ze in 2000 in de Twentsche Courant Tubantia. Voor een training (gauw twintig uur per week) ging Kuipers graag naar het zwembad. Ze noemde zichzelf een trainingsbeest, wilde hoe dan ook presteren en wilde steeds beter worden. Als de training mislukte, wil ze dat de volgende keer beter doen. Bij het nationale team zijn de trainingen gevarieerd en daarom ging ze daar meestal graag naar toe. En mocht ze eens een keer minder zin hebben, dan is ze meteen weer gemotiveerd als ze in het water ligt. Ze beschreef zichzelf ook als superfanatiek, als iemand die er altijd voor ging, die gedreven is, maar ook sociaal. 'Ik probeer altijd aardig te zijn voor iedereen en daar krijg ik ook veel voor terug. Maar als een tegenstander wat ergs doet, kan ze erop rekenen dat ze een trap terugkrijgt. Naar mijn teamgenoten ben ik fanatiek, maar ook stimulerend. Ik wil graag dat iedereen goed speelt. Ik ben gek op winnen, maar vindt een mooi resultaat ook meteen leuk voor de teamgenoten.'

Van een speelster met zoveel talent en een optimale topsportattitude mogen resultaten verwacht worden. In 1991 werd Kuipers wereldkampioen met het Nederlands team. In 1999 won Oranje de Fina-cup waardoor ze zich plaatsten voor de Olympische Spelen in Sydney. Met Het Ravijn won ze in 1995 de beker in hetzelfde jaar dat ook de heren van de club deze hoofdprijs binnenhalen. Ze nam met haar club deel aan de Europa Cup 2, werd nationaal kampioen in 2000. En zo zijn er meer fraaie resultaten waarin Kuipers de hand had.

Ze werd uitgeroepen tot de beste aanvalster van de wereld en was vele jaren een van de beste speelsters van Nederland. Dan heb je wellicht nog weinig te wensen, maar toen in 1997 bekend werd dat ook vrouwenwaterpolo olympisch werd, was Kuipers echt gelukkig. Die Spelen leken haar als sportfreak echt geweldig. Daar zou ze twee weken leven tussen al die sporters van allerhande komaf en al die sporters komen daar om te presteren. Het leek haar het summum. Ze zouden in Sydney voor de gouden plak gaan. Dat was haar droom en dat was de droom van het hele team. Nederland was een ijzersterk waterpololand. Wie zou de speelsters van oranje kunnen tegenhouden? Niemand, zo dachten de speelsters en alle kenners eromheen.'Het moet de ultieme bekroning voor mij worden, want daarna stop ik bij Oranje', zei ze in de aanloop naar het grote toernooi. Maar het mocht niet zo zijn. De ploeg eindigde net naast het podium. De vierde plaats was een grote desillusie. De wedstrijden in de halve finale (tegen de USA) en om de bronzen medaille tegen Rusland gingen met één doelpunt verschil verloren.

Dat Karin Kuipers in al die teams van Het Ravijn in haar woonplaats Nijverdal een prominente rol heeft vervuld, laat zich raden. Drie keer kampioen van Nederland, negen keer de beker en ook fraaie ereplaatsen in de Europa Cup. In 2004 bereikt ze met Het Ravijn d ehalve finale in het toernooi om de Champions Cup. In het toernooi om de LEN-Trophy won ze met Het Ravijn in 2000 en 2003 de bronzen medaille. In 2000 was ze bovendien topscorer. In 2005 en 2008 bereikte Het Ravijn de halve finale, in 2011 bereikte de ploeg met de 38-jarige Karin Kuipers als een der uitblinkers de finale van de Europa Cup. Na een 12-5 zege thuis leek de Europese beker binnen, maar uit werd met 12-3 verloren van het Italiaanse Rapallo Nuoto. Medio 2011 stopte ze op 38-jarige leeftijd na een weergaloze loopbaan.

Auteur: Gijs Eijsink