Ger Dekkers werd geboren in Borne. Hij bracht zijn jeugd door in Hengelo waar zijn vader een makelaarskantoor had. Op de pas geopende Academie voor Kunst en Industrie in Enschede koos hij voor de richting grafische vormgeving. Vervolgens vestigde hij een eigen ontwerpstudio, eerst met Kees van Barneveld, later met Chris Hein (studio Vincent). Voor de opdrachten die hij krijgt moet hij veel fotograferen. Als documentair fotograaf zal hij gedurende zijn hele werkzame leven opdrachten hebben. Met name voor uitgeverij Waanders in Zwolle heeft hij zijn stempel gedrukt op vele prachtuitgaven over landschap en monumenten van Nederland. Bij het beëindigen van zijn werkzaamheden heeft hij zijn archief van het in de loop der jaren bijeen gefotografeerde materiaal overgedragen. Het Oversticht kreeg alles wat de provincie Overijssel en Flevoland betreft, bij Waanders zijn de overige provincies beland. Tot zover het belang van Ger Dekkers als documentair fotograaf speciaal voor Overijssel. Ger Dekkers woont en werkt sinds 1973 in Dwarsgracht (Giethoorn).

De camera werd tevens zijn instrument voor de ontwikkeling van zijn vrij kunstenaarschap. Dekkers’ oog werd getroffen door vervreemdende elementen in het landschap. Door mensen achtergelaten, verdwaalde voorwerpen, zoals buizen of afdekzeil. Het ging hem niet om het mooie plaatje, zoals in zijn documentaire fotografie, maar eerder om de blik, om het fenomeen kijken. De conceptuele kunst, die op dat moment uit Amerika overwaaide, landde bij Dekkers in vruchtbare aarde. Later zal hij zich toeleggen op nieuw gewonnen land, waar menselijke bewoning vooralsnog ontbreekt, maar waar de hand van de mens duidelijk herkenbaar is in de strakke lijnen van dijken en sloten.

In de jaren zestig zijn Ger en zijn vrouw Hilda nauw betrokken bij de opmerkelijke opbloei van het kunstklimaat in Enschede. Samen met Jan Bolink en Henk Schuring richt Ger Dekkers de Eerste Enschedese Kunstenaars Sociëteit (1961) op, een ludiek initiatief dat ondermeer zal leiden tot de oprichting van Kunstzaal Marktzeventien, dat in de tweede helft van de jaren zestig met een actueel tentoonstellingsprogramma landelijk de aandacht trekt.

Dekkers’ vrije werk trekt de aandacht van de jonge museumconservator Wim Beeren. Een tentoonstelling in het Amsterdams Stedelijk Museum (1969) , deelname aan Sonsbeek Buiten de Perken( 1971/’72) en een solotentoonstelling in museum Kröller Müller (1973) zet hem definitief op de kaart als beeldend kunstenaar. Later volgt deelname aan Dokumenta 6 Kassel (1977), waarna zijn naam ook internationaal in de kunstwereld gevestigd is.

Dekkers werk sluit aan bij ontwikkelingen in de actuele beeldende kunst van die dagen, zoals abstract geometrisch, conceptueel, Land Art, serieel, fotoseqentie en fundamenteel. Toch volgt hij duidelijk zijn eigen pad. “Landschapswaarnemingen”, vindt hij uiteindelijk de beste omschrijving voor zijn werk. In toenemende mate werkt hij vanuit een vastomlijnd concept. Hij kiest een standpunt, stelt het kader vast, en maakt dan een van tevoren vastgesteld aantal opnamen, na een bepaald aantal stappen naar voren , naar links of naar rechts. Of door de camera steeds een bepaald aantal graden te draaien. De zo verkregen series kunnen als dia geprojecteerd worden, ze kunnen worden afgedrukt en gepresenteerd in reeksen van vijf, zeven of negen op rij of in blokken van vier of negen.

Wat Dekkers een vaste plaats in de kunstgeschiedenis van ons land verschaft is in de eerste plaats de wijze waarop hij de fotografie inzet voor zijn beeldend verhaal: het verhaal van het ontstaan van het nieuwe land en de schoonheid die dat in zich bergt.

Van minstens evengroot belang is de wijze waarop hij zijn landschapswaarnemingen presenteert. Niet alleen de foto’s aan de wand, in fotoboek, kalender of als postzegel (zomerzegels 1981), maar ook monumentaal. Zoals de aankleding van treinen van de NS of de toepassing in ministeries, provinciehuizen, stadhuizen en scholen in het hele land. Een bijzondere toepassing was de continue projectie met de titel “New Dutch Seascapes” in het Nederlands paviljoen op Expo ’98 in Lissabon.

Anders dan bij schilderkunst, is fotografie in essentie niet eenmalig. Zolang het basismateriaal (negatieven, digitale bestanden) blijft bestaan, blijven meerdere afdrukken en toepassingen mogelijk.Ger Dekkers heeft zijn archief overgedragen aan het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam, dat zich ondermeer specialiseert in het beheer van dergelijke collecties.

Auteur: Drs M.H.(Peggie) Breitbarth- van der Stok