Henk Elsink, geboren op 20 april 1935, heeft tot zijn veertiende op de Janninksweg nummer 5 in Enschede gewoond. Tijdens het bombardement van 22 februari 1944 waren in zijn buurt eigenlijk nog maar drie huisjes overgebleven. Eén ervan was dat van de familie Elsink en dit huis staat er nu nog steeds. In 1945 is men gelijk begonnen met renoveren en moderniseren van de gebombardeerde huizen.

'Niet dat we toen douches kregen, want daarvoor was er nog steeds het badhuis.' Moeder wilde wat groter wonen, in verband met haar vele kostgangers - een stuk of acht - en dus schoof de familie één deur verderop naar nummer 7. Elsink: 'Ja, het was een leuke tijd, daar in Enschede!' Elsink zat op de Volksparkschool en de Prinsenschool tot zijn zestiende en werkte direct na school bij drukkerij Van de Schaaf waar hij werd opgeleid tot lithograaf en waar de even oude Gert Timmerman een tijdje zijn collega was.

Van jongs af aan echter wilde hij al in "het vak". Hij maakte in zijn vrije tijd revues en won de eerste prijs op een talentenjacht. Frans Vrolijk gaf hem zijn eerste kans. Hij kwam in 1956 (21 jaar oud) bij Tom Manders in Saint Germain des Prés. Tom Manders omringde zich graag met jong talent. Naast Henk Elsink startten ook Mini en Maxi bij hem hun carrière. Hij werkte mee aan televisieprogramma's als Ad Ladin en de Wonderlamp, Capriolen, Vlooienspel en Sche®tsboek. Begin jaren zestig draaide hij twee seizoenen mee in het ABC-cabaret van Wim Kan.

In 1963 kreeg Henk Elsink een eigen radioprogramma "Vrij Entree", waarin hij tal van gasten uit de amusementswereld ontving. Dit programma werd tot 1969 precies honderd keer uitgezonden. Het werd opgenomen in De Koopermoolen, een theater-restaurant in de Amsterdamse Warmoesstraat waar hij tot 1974 optrad met liedjes en sketches en waar hij gasten ontving als Wim Sonneveld, Leen Jongewaard en Frans Halsema.

Na zijn "Koopermolen-tijd" begon hij door het land te reizen met one-man-shows (Tot en met nu, Theater en thuis, Theatershow Henk Elsink, One-man-show etc.). Enkele nummers uit die shows haalden zelfs de hitparade: Harm met de harp (1969), De supporter (1970) en Johanna (1973). Ook bepaalde conferences (De Bom, De lift, De supporter) kent iedere Nederlander die de jaren zeventig bewust heeft meegemaakt. De naam Bakema (he'j dan geen kwatje) is nog altijd een "beladen" naam.

Henk Elsink koos voor de muzikale begeleiding van zijn programma's onder meer voor de oud-plaatsgenoot Harry Bannink en later voor de Zwollenaar Helmig van der Vegt, die hem 15 jaar begeleidde en tegenwoordig (anno 2004) net als vroeger weer bij Harry Muskee en zijn Blizzards de toetsen bespeelt .

Op televisie werden regelmatig specials en registraties van zijn theaterprogramma's uitgezonden. In 1981/1982 maakte hij voor de KRO televisieshows met een aantal gasten waaronder Jasperine de Jong en Paul van Vliet. Henk Elsink werd voor zijn cabaret-activiteiten in 1973 onderscheiden met de Gouden Harp van Conamus. Hij werkte in een tijd dat cabaret en engagement vaak samengingen. Zijn a-politieke teksten en zijn stijl (hij noemde zichzelf wel een "amuseur") oogsten bij een aantal journalisten vaak geen waardering. Over zijn sterkste punt waren de critici het meestal wel eens: de interactie met zijn gasten die hij ontving. Zijn dialogen met b.v. Wim Sonneveld en andere grote artiesten waren zeer bevlogen en grappig.

In 1988 zette hij toch wel vroegtijdig (hij is dan 53) een punt achter zijn theatercarrière. Tijdens de voorbereidingen van een nieuw programma dat hem weer van "Herejezusveen naar Bommelsdijk" zou brengen, hield hij het voor gezien. Hij reisde af naar Mallorca waar hij en zijn gezin sinds begin jaren tachtig een huis bezaten, overgehouden aan de verkoop van de Koopermoolen.

Na een paar jaar rentenieren legde hij zich toe op een ander métier, dat van thrillerauteur. Zijn eerste boek "Tenerife!" ging over de vliegramp in 1977, een onderwerp dat hem ook naderhand blijvend zou interesseren. Hij schreef tussen 1990 en 1995 vijf thrillers, die door de vakcritici gunstig werden ontvangen. Als sterk punt werden vooral de dialogen genoemd. Ook de opbouw van het verhaal waarin de plot op het juiste moment wordt ontrafeld werd gewaardeerd. Een goede opbouw en timing zijn elementen die hem uit zijn theaterverleden niet vreemd zijn.

Henk schreef overigens onder het pseudoniem Elsinck. "Dat is vooral omdat mijn eigen naam lezers op het verkeerde been zet. Anders denken mensen dat ze een grappig boek kopen en dat is niet zo". Ook hier leek het heilige moeten weer een eind te maken aan zijn nieuwe carrière. Naar eigen zeggen behoort een thrillerauteur jaarlijks een boek te schrijven om zijn publiek te bedienen. In 2002 zei hij in een interview: "Ik ben een beetje gestopt. Als je schrijft, moet je steeds in de publiciteit. Maar moet ik als ouwe lul een boekje gaan aanprijzen? Ik ken die mensen van de radio en tv niet meer. Ik zoek het niet meer".

Af en toe komt Henk Elsink nog terug naar Enschede om door Pathmos te wandelen. De architectuur van de huisjes bevalt hem zeer, maar Elsink betreurt het verdwijnen van de mooie vijver. Elsink: 'Pathmos was echt een tuindorp. De meeste mensen hadden maar vijf dagen in het jaar vakantie en toch hadden ze de tijd om de tuin te verzorgen. Dan denk ik: wat zijn we eigenlijk toch lui geworden.' Henk Elsink was één van de eerste Bekende Nederlanders, veel gevraagd in programma's van collega's en als pannellid. In een interview in de Roskam in 1996 is hij eerlijk over zijn talent: "Ik was geen natuurtalent". Hij moest het hebben van de universele humor, met als voorbeeld Toon Hermans. Twee en een half uur vullen met niets en toch de zaal aan het lachen houden. Daar heb je toch een speciaal talent voor nodig, dat maar weinigen gegeven is.

Anno 2005 heeft Henk Elsink zijn huis op Mallorca verkocht en woont hij op een boerderij bij Baarn.

Auteur: Tonny Peters