Joke Damman werd op 5 mei 1948, op bevrijdingsdag, geboren in Deventer. Dat ze op deze bijzondere dag geboren werd was volgens haar geen toeval. Door haar toedoen werden later velen van hun angsten en ziekten bevrijd. Zes maanden voor haar geboorte stierf haar vader. Zij groeide op met haar oma, haar moeder moest de kost verdienen. Dansen was haar grote hobby, vanaf haar 5e jaar had ze balletles en ze bleek over talent te beschikken. Veel hinder ondervond ze, ook bij haar danscarrière van een ernstige huidziekte. Zonder vader, met een werkende moeder, leerde ze snel op eigen benen te staan en met haar positieve instelling kon ze problemen de baas.

Op 18-jarige leeftijd bezocht ze de paragnost Gerard Croiset, die haar uiteindelijk van haar huidproblemen verlostte. Croiset noemde haar "erg begaafd". De gegevens over haar jeugd ontlenen we aan haar (auto) biografie, die verscheen onder de titel "Jomanda, Lady of the Light". Aanvankelijk werkte ze een aantal jaren als PTT-lokettiste, later als demonstratrice/vertegenwoordigster voor kleutervoeding. Vertegenwoordiger was ook het beroep van haar vader geweest. Intussen begon ze met het geven van balletlessen. Op 21-jarige leeftijd voorspelde een helderziende collega (Tine Couperus) haar een toekomst waarin ze beroemd zou worden.

In een nieuw beroep als reisleidster zag ze veel van de wereld. Intussen was haar balletschool zo'n succes dat ze zich hier geheel op toe ging leggen. Ze richtte een dansgroep op waarvoor haar moeder de naam "Jomanda Dancers" bedacht. De naam Jomanda werd toen geboren, het was een samenvoeging van haar naam Joke Damman. Ze trouwde met Frits Ohm en richtte een aantal dansscholen op onder de naam "Balletstudio Jomanda".

In 1978 moest ze uit het gebouw in Deventer waarin haar dansschool gevestigd was en verhuisde ze naar Venlo. Ze had de gave ontdekt van haar genezende handen bij pijn, hetgeen zoveel belangstelling trok dat ze besloot te stoppen met het geven van balletlessen en verder te gaan met haar ontdekte gaven. Daartoe richtte ze in Venlo een behandelkamertje in. In haar behandelkamertje kregen een Mariabeeld en het portret van haar vader een belangrijke plaats. In haar boek "Lady of the light" beschrijft ze hoe ze aan het Mariabeeldje kwam: "tijdens het winkelen schoot opeens mijn rechterhand uit, ik schrok en voelde dat ik iets vast had, ik keek en zag dat het een Mariabeeldje was". Ook op latere tijdstippen waren er dit soort voorvallen, waarin het leek of "onzichtbare handen mij een duw gaven vanuit de Goddelijke wereld".

In deze jaren, waarin ze als genezend medium regionale bekendheid genoot (Deventer en omgeving, Limburg, en vooral België, waar paranormaal genezen verboden was), trad ze honderden keren op (tussen 1978 en 1983) met illusionist John Elferink en hypnotiseur Luc Claes. In 1982 deed ze een poging om als zangeres door te breken.

Ze deed steeds nieuwe ontdekkingen, die haar hielpen de enorme toeloop van genezing zoekenden in goede banen te leiden. Zo werd het "instralen" een nieuw fenomeen. Eerst ontdeke ze dat ingestraalde visitekaartjes met een foto van haar handen erop een genezende werking hadden, dat bleek later ook te gelden voor ingestraald water. Jomanda begon aan een reeks lezingen en behandelbijeenkomsten in binnen- en buitenland. In 1986 kwam ze voor het eerst in de Verenigde Staten, waar ze voor het eerst haar dans- en zangkunst onderdeel maakte van het programma. Voortaan werd tijdens bijeenkomsten haar lied "Song of light" massaal gezongen. In 1986 verhuisde ze van Venlo naar Bladel, nog dichter bij België, waar veel van haar klanten vandaan kwamen. Ook hier weer de onzichtbare hand die haar liet ontdekken dat het instralen van bloemen en cadeautjes hetzelfde effect had als ingestraald water.

Intussen verhuisd naar Geldermalsen, werd de Stichting Line (Leven In Nieuwe Energie) opgericht, waarvan journalist Jacques Onderwater de organisator werd. Naast de behandelsessies was er altijd de administratieve rompslomp (instralen en opsturen van visitekaartjes en water). Het administratieve werk werd haar door de nieuwe constructie deels uit handen genomen. In het boek "Het verschijnsel Jomanda" verklaart Ewald Vervaet haar carrière tot dan toe. Jomanda is volgens hem behept met het "bijzonderheidszelfgevoel", het idee dat men op de een of andere wijze uitblinkt boven anderen. De aandacht willen trekken en beroemd willen worden horen daarbij. In eerste instantie probeerde ze dat te bereiken via het dansen en de showbiz. Ondertussen gaven opmerkingen van Gerard Croiset en de waarzegster Tine Couperus en enkele positieve voorvallen (temidden van vele mislukkingen, aldus Vervaet) haar het idee dat ze genezende handen bezit. Toen ze rond de 35 was en er geen showcarrière meer in het verschiet lag, is zij een andere weg gaan zoeken naar erkenning en beroemdheid: het medium/handoplegster Jomanda.

De populaire media (Weekend, Privé etc.) spelen een belangrijke rol. Artikelen in deze bladen (soms van de hand van Jacques Onderwater) zorgen voor een constante toestroom van hulp zoekenden. Op 23 februari 1991 werd Jomanda een nationale bekendheid door een optreden in het tv-programma van Tineke de Nooij. Haar optreden en de verhalen van genezenden zorgden voor een grote stroom belangstellenden waarvoor massale bijeenkomsten werden georganiseerd. In dat jaar trad ze op in de tent van het Russisch Staatscircus, dat door het land reisde en maakte ze een treintournee waarbij ze op de perrons healings verzorgde. Vanaf september 1991 werden de healings gehouden in de Evenementenhal in Tiel.

Op 5 september 1991 trad ze in het huwelijk met Jacques Onderwater. "Het is de Goddelijke Wereld die bepaalt wat er op de healings gebeurt", schrijft Jomanda. "Ik krijg iets door als dat nodig is, ik word geleid". Haar handen worden geleid naar de plek waar ze nodig zijn. Seksueel misbruik in haar jeugd door buurjongens en kostgangers had haar lange tijd een slecht beeld van mannen bezorgd, maar had haar geholpen in het behandelen van slachtoffers van seksueel geweld.

Jomanda gelooft dat ze voor haar huidige werk is opgeleid in vorige levens. Op een healing gebeurt volgens haar in de kern van de zaak het volgende: de energieën die via haar werken, concentreren zich op de patiënten in de zaal. Het lichaam reageert als teken dat er "aan gewerkt wordt". Het kan ook zijn dat bezoekers tijdens de bijeenkomst krachten opdoen die pas later tot uiting komen. Ook kan iemand aanwezig zijn voor een ander persoon, waar men emotioneel mee verbonden is. Wanneer er mensen tijdens zo'n bijeenkomst "onder narcose" raken, is er sprake van een "spirituele operatie".

Ewald Vervaet geeft in zijn boek zijn visie: hij ontzenuwt aan de hand van reconstructies dat Jomanda met behulp van Gene Zijde medische wonderen kan verrichten. Wel erkent hij dat mensen zich genezen of geholpen kunnen voelen door Jomanda's toedoen. Het vertrouwen op haar en het geloof dat mensen in haar stellen kan leiden tot psychische hulp, die positief kan inwerken op lichamelijke klachten. Dit is een algemeen menselijk verschijnsel, lichaam en geest vormen nu eenmaal een eenheid. Bij mensen met psychosomatische klachten werkt zij in op de psychische component.

In de jaren negentig werden de healings massaal bezocht. Tijdens een gratis healing op Hemelvaartsdag 1994 kwamen 13.000 mensen naar de hal in Tiel, die na de breuk met Jacques Onderwater opnieuw in gebruik werd genomen onder de naam Jomanda-hal. Ondertussen kreeg Jomanda veel publiciteit en had ze van 1992 tot 2001 een eigen programma bij Radio Noordzee. Door ziekte in 1998 stopte ze een tijdje en besloot in 1999 de hal in Tiel te verkopen. "Ik probeerde de mensen duidelijk te maken dat mijn gave niet alleen voor Nederland bedoeld was. Ook zag ik toen in dat er toch veel mensen afhankelijk waren geworden. De hal leek soms een speelplaats voor bepaalde mensen, die de healings als een gezellig uitje zagen".

In 1999 stichtte Jomanda na een visioen het bedevaartsoord Maria Vrede in het voormalige patersklooster Ravensbos in Valkenburg, waar ze maandelijks healings hield en in 2001 ook haar intrek nam. Ze gaat daarna in op uitnodigingen uit de hele wereld. Met haar vriend trok ze met auto en aanhanger ook in Nederland van stad tot stad om als schakel te fungeren tussen hemel en aarde. Het overlijden van Sylvia Millecam, die hulp gezocht had bij Jomanda i.p.v. bij de reguliere geneeskunde, zorgde voor negatieve publiciteit.

Najaar 2003 begint Jomanda een tournee door Nederland samen met Emile Ratelband. Op 5 september 2003 (haar trouwdag met haar overleden ex-echtgenoot Jacques Onderwater) krijgt ze een visioen dat haar doet besluiten een half jaar lang te zwijgen om boete te doen voor Nederland. Haar voornaamste criticaster Ewald Vervaet zegt in een interview over Jomanda (Algemeen Dagblad, 17-03-1997) het volgende: "Voor haar zijn erkenning en publiciteit belangrijker, vermoed ik, dan geld - al is ze daar niet vies van. Ik denk wel dat ze soms haar momenten van twijfel heeft. Maar in haar directe omgeving gebeuren natuurlijk wel allerlei vreemde dingen. Ze hoort ook de meest onwaarschijnlijke verhalen. En ze vaart op 'heldere kennis'. Als ze voelt dat het goed zit, dan is het voor haar waar. Zo houdt het verhaal zichzelf in stand. Ze is hier nu meer dan 25 jaar mee bezig, ze kan niet meer terug. Als ze later ooit zou toegeven dat ze ten onrechte heeft geloofd in haar paranormale gaven, dan zou ze pas echt een groot mens zijn. Maar ik heb nu al bewondering voor haar. Ze slaagt er in om tienduizenden mensen in dit land hoop en zingeving te bieden. Ik ben daar niet toe in staat; de burgemeester van Amsterdam, kardinaal Simonis en rabbijn Soetendorp kunnen het ook niet. Kortom, ze levert menselijkerwijs een enorme prestatie."