Hermien van der Weide wordt op 25 juli 1943 geboren in De Krim, in de gemeente Hardenberg. Het gezin Van der Weide woont er in een eenvoudig arbeiderswoninkje op het erf van een grote aardappelboer en telt op dat moment al drie zonen. Vijf jaar na Hermien meldt zich nog een nakomertje: Annie. In die tijd speelt het geloof in De Krim een allesoverheersende rol. In huize Van der Weide zijn de geesten echter verdeeld, hoewel Hermiens ouders beiden Nederlands Hervormd zijn. Moeder is een zeer gelovige vrouw en zingt ook in het kerkkoor. Vader is wat minder fanatiek; durft zelfs openlijk uit te komen voor zijn sympathie voor de ‘rooien’.

Als Hermien zeven jaar is, overlijdt haar moeder, op 39-jarige leeftijd, aan kanker. Na de dood van hun moeder worden Hermien en haar zusje Annie enige tijd ondergebracht bij familie. Het gezin wordt herenigd als hun vader hertrouwt. Na de lagere school gaat Hermien naar de huishoudschool, net als al haar vriendinnetjes. Daarna vindt ze een baantje bij de Nederlandsche Bontweverij in Slagharen. Hermien heeft op dat moment al de nodige podiumervaring als zangeres en een tijdlang heeft ze met een van haar broers ook accordeonlessen gevolgd. Vervolgens wordt ze gevraagd zangeres te worden bij de band ‘De Vrolijke Trekkers’. Hermien heeft haar zangtalent niet van een vreemde. Haar moeder zong in het kerkkoor en haar vader was een verdienstelijk zanger. Nadat Hermien de smaak van het zingen echt te pakken heeft gekregen, vormt ze een duo met haar vriendin Joke Wemmenhove. Ze treden op als de Lido’s, een naam die is ontleend aan de haarkleur van beide meisjes: licht en donker. Het duo luistert in zelfgemaakte pakjes bruiloften en partijen op met smartlappen en cowboyliedjes.

In het begin van de jaren zestig, als het gezin Van der Weide inmiddels is verhuisd naar Slagharen, wordt Hermien hartstochtelijk fan van Gert Timmerman, in 1935 geboren in Oldenzaal en opgegroeid in Enschede . Die begint op dat moment al landelijk furore te maken als zanger van Duitstalige schlagers. Als Gert in 1963 op een dag op de televisie zal verschijnen met zijn hit Blume von Tahiti, beweegt Hermien hemel en aarde om zijn optreden te kunnen zien. In datzelfde jaar treedt Gert een keer op in het naburige Vriezenveen en dus móet en zál Hermien haar idool live horen en zien zingen. Na afloop van het concert ontmoeten de twee elkaar en slaat de vonk over. Wederzijds. Nog hetzelfde jaar trouwt het tweetal. De dan 19-jarige Hermien is op dat moment al vier maanden zwanger. Meteen is ook een zangduo geboren dat in de volgende tien jaar ongekende successen zal gaan boeken met zoetgevooisde, gemakkelijk in het gehoor liggende, brave Nederlandstalige liedjes over harmonieus huwelijks- en familiegeluk. Gert laat meteen zijn invloed gelden. Zowel in het huwelijk als in hun carrière als zangduo. Hermien breekt rigoureus met haar verleden, laat haar vriendin Joke Wemmenhove in de steek en heeft, behalve met haar zus Annie, ook nauwelijks nog contact met haar familie.

Intussen bouwen Gert en Hermien wel een indrukwekkende discografie op met klassieke hits als Ik heb eerbied voor jouw grijze haren, Alle duiven op de Dam en Wil je altijd bij me blijven? In grote tv-shows, tijdens optredens voor publiek en in ‘de bladen’ weet het tweetal al die jaren de schijn op te houden van een voorbeeldig, in alle opzichten gelukkig en geslaagd stel. De werkelijkheid is anders. De schone schijn is voor het duo enkel op te houden met grote hoeveelheden drank en drugs. Als de successen van het duo in de jaren zeventig minder worden, zoekt Hermien – na de drank en de drugs – naar een nieuwe uitweg uit het knellende keurslijf dat ‘Gert & Hermien’ in alle opzichten is geworden: het geloof. Ook hierin vindt Hermien echter niet haar zo gezochte rust en levensvervulling. En al helemaal niet de vrijheid om zichzelf te zijn. In 1993 worden de banden met de orthodox christelijke wereld abrupt en met veel lawaai verbroken als Gert en Hermien zich in de armen storten van de ‘verderfelijke’ boerenrockers van Normaal. Ongeveer tegelijkertijd legden hun dochters Sandra en Sheila het imago van zedige christenmeisjes definitief af door naakt in de Playboy te verschijnen.

Nog even lijkt de carrière van Gert & Hermien weer op te flakkeren, als ze met oude successen in een eigentijds popjasje en met hun dochters als de sexy rockchicks She She kortstondig uitgroeiden tot cultfiguren in het clubcircuit. In 1999 lukte het definitief niet meer de schijn op te houden. Hermien, die in 1997 op het podium wordt getroffen door een hartaanval, is dan zowel geestelijk als lichamelijk al volledig opgebrand. Ze besluit te scheiden en – met name in de roddelbladen – doen beide dochters een boekje open over hun vader. Ernstig verzwakt door een nierziekte leidt Hermien nog een aantal jaren een teruggetrokken bestaan in een klein appartement in Oldenzaal. Op 23 mei 2003 overlijdt ze op 59-jarige leeftijd in een ziekenhuis in Enschede.

Auteur: Ben Siemerink